Slapen als een engeltje. In stijl.

Over het laatste naaisel van 2018 kan ik kort zijn. Het is een mooi voorbeeld van een klein gelukske.

Het begon enkele jaren geleden, najaar 2016, toen de Belgische illustrator en cartoonist Eva Mouton voor het eerst stof op de markt bracht met haar tekeningen erop. Ik was op slag verliefd. Op die roze stof met engeltjes, hertjes, strikjes en sterren. Ik moest en zou die stof hebben. Het stemmetje in mijn hoofd heeft fameus weerwerk geboden (“je hebt genoeg stof”) maar helaas: ik haalde een lap van anderhalve meter in huis. Zotcontent was ik er mee.

Zoals dat vaak gaat met dingen die je wilt en die je dan te mooi vindt om te gebruiken: de stof bleef onaangeroerd in de kast liggen. Gezien het hoge kerstmis-gehalte van deze stof, twijfelde ik de voorbije twee jaar in december wat ik zou kunnen maken. Een dekentje? Een kleedje? Een sweater? De ideeën waren nooit goed genoeg. Knipvrees voor een erg geliefd stofje.

Tot dit jaar. Ik moest en zou de schaar erin zetten. Sebiet zijn ze de stof ontgroeid. Als ik nu die stof niet verwerk, dan komt het er nooit van. Ik besliste – uiteindelijk – om een slaapkleed te maken voor de jongste dochter. Het patroon van de Lena dress werd bovengehaald en op de tweewekelijkse naaiavonden ging ik aan de slag. Zotcontent was ik, ik kon eindelijk genieten van het stofje.

Begin december was het slaapkleedje bijna klaar, ruim op tijd voor kerstmis, ik moest enkel nog omzoomen. Winterdipjes, vermoeidheid en ziektekiemen gooiden mijn planning overhoop. Had ik na twee jaar eindelijk de moed gevonden om iets te maken met mijn gekoesterd stofje, ging het toch niet onafgewerkt blijven liggen in mijn naaizak? Ik gaf mezelf dus gisterenochtend een trap onder mijn luie kont en werkte het slaapkleedje af. Moet ik het nog zeggen? Zotcontent ja.

Voor de aandachtige kijker en lezer: ja, van die anderhalve meter is er nog stof over. Dat wordt volgend jaar nog eens genieten.

Stof: Eva Mouton – Winter Angels
Patroon: Lena dress – Wensje