In de eerste 24 uur na mijn val stelde ik een patroon vast in de reacties: 1) ge hebt veel geluk gehad 2) dat komt allemaal wel goed met je arm 3) maar ge gaat geduld moeten hebben meiske.
Geduld. Niet meteen een eigenschap die ik spontaan terugvind in mijn karakter. In mijn perceptie van mijn karakter. Want als ik er dieper over nadenk, dan heb ik toch al wel wat geduld aan de dag gelegd in mijn leven.
Niet in het minst vorig jaar, tijdens mijn maandenlange zoektocht naar een fantastische job.
Of in 2010 en 2012 toen ik gedurende negen maanden het raden had naar het geslacht van de baby in mijn buik. Ook al was dat mijn eigen keuze.
Geduld met de huilbuien en vervolgens driftbuien van Lotta.
De wekenlange pijn van een gekwetst staartbeentje waarvoor er geen behandeling was.
Naaien en het geduld om te tornen en opnieuw te beginnen. Wie had dat gedacht?!
Dagen aan een stuk uit het raam turen in de hoop toch een beer te spotten.
…
Oké, niet zo’n indrukwekkende lijst maar ik heb toch enige ervaring met geduld hebben. Alleen wist ik meteen, die 31ste januari, dat het geduld dat ik nu ging moeten opbrengen, van een heel andere orde is.
Geduld om (zelf)
Mijn haar in een staart te doen.
Veters te knopen.
BH, topjes, T-shirts en kleedjes aan te trekken.
Mijn rechterbovenarm te wassen.
Een schaal vol lekker geroosterde groenten uit de oven te halen.
’s Ochtends buikje buik te liggen met Lotta.
Mijn gewoonlijke slaaphoudingen aan te nemen.
De auto te nemen en naar de Colruyt te rijden.
Onbevreesd te wandelen.
…
Deze week ben ik gestart met kiné. Dolblij ben ik wanneer ik beweging voel in die arm, wanneer ik merk dat hij omhoog kan (weliswaar wanneer de kinesist hem vasthoudt), wanneer mijn oefeningen elke dag een klein beetje vlotter gaan.
Ik kon het de voorbije vier weken moeilijk plaatsen, dat geduld hebben, want het enige dat ik mocht en kon was zitten, rusten en lezen. Het ging niet vooruit, of toch niet zichtbaar. Door nu dagelijks te oefenen, weet ik dat het goed zal komen en tegelijk besef ik dat ik nog veel geduld moet hebben. Deze quote van Saadi is alvast een extra duwtje in de rug.
Heb geduld. Alle dingen zijn moeilijk voordat ze gemakkelijk worden. Een waarheid als een koe, toch? Een quote die ik tijdens mijn revalidatie nog vaak ga lezen.
Heb jij al een gebeurtenis meegemaakt waarvoor je veel geduld nodig had? Laat het me weten!
Ik drop graag af en toe een quote ter inspiratie. Je kan de vorige inspirerende woorden gerust nog een keertje nalezen.
— 40 dagen bloggen 2018: 4/40 —
Veel beterschap! Geduld is inderdaad een schone deugd…
Merci!
Veel beterschap! Ik zou er zelf ook ongeduldig van worden.
Thx!
Veel beterschap! Ik begrijp je ongeduld. Een aantal jaar geleden had ik een ontsteking in mijn hand. Zes weken niet tekenen, ook niet met de computer, niets kunnen opschrijven, niet zelf kunnen gaan wandelen met de honden, alles viel plots een tijdje weg. Maar inderdaad, het begin is altijd het moeilijkste. Dus maar vooruit! ????
Merci. Lijken me idd zes lastige weken geweest te zijn voor jou!
Ik heb ook geen geduld… dus ik weet hoe moeilijk het is om geduld te hebben.
Alvast veel beterschap!
???? Thx!
Als plots iets wegvalt dat tot dan toe altijd vanzelfsprekend is geweest, leert een mens pas de waarde ervan kennen. En relativeren, véél relativeren, dat ook. En geduld…een schone deugd. Soms kan het niet anders. Sterkte toegewenst. En op je vraag, of ik iets dergelijk heb meegemaakt? Jawel. Een zware operatie begin 2016. Toen ook veel geduld moeten opbrengen want simpele dingen als me zelf wassen, kousen aandoen, veters knopen, tot zelfs met de auto rijden gingen dan plots niet meer. Dit berichtje gaat daarover: https://regenboogbui.wordpress.com/2016/02/15/op-de-vensterbank-van-kamer-160/
Echt hé, en wanneer het dan na een tijdje toch lukt, zoals vanochtend zelf T-shirt aantrekken, dan is dat zo’n gelukzalig gevoel!
Veel beterschap en nog een quote: “langzaam maar zeker, maar zeker langzaam”
Een goeike! Thx ????
I feel you paine. Zes jaar geleden brak ik mijn schouder door een val met mijn fiets. Twee operaties (eerste was niet goed gelukt), twee keer revalideren, zes maanden arbeidsongeschikt. Maar… het is goed gekomen. Met veel geduld en keihard werken tijdens de revalidatie. Ik kan me dus heel goed voorstellen wat je doormaakt. Ik hoop dat je revalidatie vlot verloopt. Veel moed!
Oh, twee operaties, dat lijkt me heel lastig… De revalidatie loopt goed, ik moet vooral oefenen op dat geduld 🙂
Veel beterschap en geduld gewenst. Bij mij is het sinds de zomer van 2016 om zeep met wat pezen in m’n voeten. Heb heel lang moeten geduld oefenen eer ik weer relatief pijnloos kon wandelen, en soms steekt het nog de kop op en moet ik wéér kalm aan doen om het niet erger te maken.
Bedankt. Ook al wordt het niet meer 100% zoals vroeger, we moeten er mee (leren) leven en focussen op het positieve. Makkelijker gezegd dan gedaan, I know ????
Ik ben ook iemand met zeer weinig geduld… Zo heb ik vandaag wat dingetjes voor de moestuin voorgezaaid en ik weet nu al dat ik elke dag, of zelfs meerdere keren per dag, naar de potjes zal gaan kijken of er nog geen groen te zien is… terwijl dat wel eens twee weken kan duren. Maar zo lang mijn arm niet kunnen gebruiken, ik kan het mij niet voorstellen, courage!
Ik word erg op de proef gesteld met dat geduld mr ik heb geen andere keuze… Ik snap je volledig van dat meerdere keren per dag gaan kijken ????