We schrijven het jaar 2000. De CD van Tom McRae speelt, een Engelse singer-songwriter waarvan ik ergens een liedje heb opgepikt. Ergens, want het is te lang geleden om nog te weten waar precies. Zijn stem snijdt in mij en laat sporen na. Blijvend. De hoes met de zwart-wit foto wordt onuitwisbaar in mijn hoofd. Ik begrijp maar half waarover de liedjes gaan, maar hun gevoel komt dubbel zo hard aan. Tom wordt gedeeld met Bart (weet je nog, van ABC?) en vanaf dan proberen we hem zo veel mogelijk te zien wanneer ie in het land is.
Anno 2017 is de intensiteit van die beginjaren afgenomen, maar zijn nieuwe platen beluisteren en naar concerten gaan doe ik nog steeds. Ook al heeft het lot daar al verscheidene keren anders over beslist. Na een gemiste kans eerder dit jaar, wist ik voor het concert van afgelopen zondag tickets te bemachtigen.
En toen ik daar stond, in de kleine intieme Orangerie van de Botanique in Brussel, te kijken naar een muzikant die duidelijk verouderd was maar nog niets van zijn humor was kwijtgeraakt, en te luisteren naar nummers die me wisten te beroeren en ontroeren zoals voorheen, met naast me een vriend waarmee ik al 17 jaar de liefde voor die muziek deel, dan voelde ik me toch wel ontzettend dankbaar. Een avond van oude en vaste waardes, een avond vol klein geluk.
Den Tom, die was trouwens zondag ook te zien in De Zevende Dag. Verrassend moet ik zeggen. Geen zin in het interview? Vanaf minuut 5 ongeveer speelt ie een nummertje.
Like it? Op mijn Facebookpagina staat een korte video van tijdens het concert, Tom met het vrolijke duo Olli & Olli.
Als er hier nog Tom McRae fans zijn, laat iets weten hé!
OH daar was ik graag bij geweest!
Ook fan van het eerste uur?
De naam had ik al ergens horen waaien, maar zijn muziek kende ik niet. Zijn stem doet me ergens aan Bob Dylan denken.