Als verdriet voor je deur staat

Verdriet kent vele gedaantes. Afgelopen maand zag ik er minstens twee. En wat me daarbij opviel, was dat we geneigd zijn om verdriet af te wegen, te vergelijken, soms zelfs te minimaliseren. Niet nodig. Verdriet is echt, in welke vorm dan ook.

Eerst nam ik afscheid van mijn dooppeter. Een man van 93 jaar die kon terugkijken op een mooi leven. Er was verdriet maar ook aanvaarding en veel dankbaarheid. Al verwacht je je (al enige tijd) aan zo’n droevig nieuws, je gaat door een rouwproces. En dat is oké. Dat hij een man op leeftijd was, maakt zijn overlijden niet minder erg. Dat ik een tekst heb kunnen voorlezen zonder een krop in mijn keel bewijst niet dat ik geen verdriet heb.

Twee weken later werden we opgeschrikt door de plotse dood van onze poes Lexie. We zaten met ons hoofd in feestmodus want heel het weekend stond in het teken van het vormsel van Ines. Zo’n aanrijding komt altijd onverwachts, al was het nu wel heel ongelukkig van timing. We waren er alle vier ondersteboven van. Rauw verdriet, dat overging in een intense periode van rouw. Want zo’n huisdier, dat maakt deel uit van je gezin en van ontelbare gewoonten en rituelen die zo vanzelfsprekend zijn voor jouw gezin. Ik verwacht ze nog steeds te zien aan de keukendeur of ’s avonds in de zetel tegen me aan. Wanneer die gewoonten wegvallen of veranderen, is er tijd nodig. Voor aanvaarding van het verlies en het aanpassen van die gewoonten. En dat is oké, ook als het om een huisdier gaat.

Verdriet kent vele gedaantes. Rouwen om een verlies ook. Jezelf toestemming geven om dit te omarmen, is ook een vorm van klein geluk.

Het gaat jullie goed daarboven.

5 reacties Voeg de jouwe toe
  1. Ik kan me inbeelden dat het niet makkelijk was en is.
    Want dat is het wel vaak met rouw, mensen hebben veel aandacht voor je als het net gebeurde maar zijn het na 1-2 weken al vergeten terwijl jij er dan middenin zit.
    Verdriet mag, voelen ook. Volgens mij verwerken we ook op die manier.
    Veel sterkte

  2. Oh, wat triest dat jullie op korte tijd tweemaal afscheid hebben moeten nemen. Mensen zijn inderdaad geneigd om zo’n dingen te vergelijken maar verdriet is verdriet en net als pijn is het niet te meten. Natuurlijk heb ik mezelf ook voorgehouden dat mijn 99-jarige oma een mooi leven heeft gehad maar dat maakte het vorige zomer niet minder pijnlijk om afscheid van haar te moeten nemen.

Laat gerust een reactie achter hier.