Nieuw leven #2

Weet je wat ik leuk vind aan ouder worden? Dat je wijzer van het leven wordt. De clichés die je hoort als tiener of jong volwassene en waarvan je denkt jaja, als jullie het zeggen, het zal zo wel zijn zeker: je maakt ze mee. Je leert patronen herkennen, durft te anticiperen en zegt nee waar je vroeger ja zou zeggen uit schrik, schaamte of onwetendheid.

Zo heb ik de laatste jaren geleerd dat het een verschil maakt met welke mensen je jezelf omringt. Van sommigen krijg je energie, van anderen geraakt je potje leeg. De plek die je inneemt in een groep of daar krijgt toebedeeld, speelt ook een rol in je persoonlijke ontwikkeling. De juiste man op de juiste plaats, je kent het wel.

Aan dat laatste moest ik de afgelopen weken vaak denken. En wel hierom.

Toen we verhuisden begin juli, kwamen onze 2 orchideeën mee. Ze stonden in het vorige huis al enige tijd op de vensterbank, zonder teken van leven te geven. Elke keer dat ik ze water gaf, hoopte ik een knopje of een scheut te zien. Er kwam niets. Ze bleven staan, uit gewoonte en omdat ik toch ergens nog een sprankeltje hoop voelde. Daarom kwamen ze mee naar het nieuwe huis.

Wat een geluk dat ik ze niet heb weggegooid. Afgedankt. Want – deze zag je natuurlijk al komen – ze hebben hun plekje gevonden. De puzzelstukjes passen. Bij de ene is er nieuw groen leven te zien, bij de ander is er zelfs al een bloem en een tweede knop te bewonderen. Geweldig, toch?! Ze waren ten dode opgeschreven en een andere omgeving deed hen weer, letterlijk, bloeien.

Ik moet bekennen: ik wist uit ervaring dat orchideeën je kunnen verrassen. Vier jaar geleden verwonderde ik me er al over, over dat onverwachtse nieuwe leven. Toen zag ik het vooral als teken van positief denken en blijven geloven, nu van op de juiste plek staan. Of hoe je op dat moment in het leven staat, bepaalt hoe je naar gebeurtenissen kijkt. In beide gevallen: een klein geluk tussen de plooikes van de dag.