Een nieuwe thuis

Herinner je je nog de grote sprong waarover ik blogde vorig jaar in augustus? Vorige week was het ein-de-lijk zover: de eerste keer overnachten in ons nieuw huis. #mijlpaal

Ik zou kunnen schrijven over hoe vermoeiend het verhuisproces is. Zowel lichamelijk als emotioneel. Hoe ik dat toch onderschat had. Verhuizen op je 40ste met 2 kinderen van 7 en 9 jaar is duidelijk anders dan op je 31ste met een baby van 6 maanden. Misschien dat de vermoeiende corona-maanden er ook wel voor iets tussen zaten.

Of ik zou je kunnen vertellen over hoe we ons hier meteen thuis voelden. Soms het gevoel dat we in een vakantiewoning verblijven en het niet allemaal van ons is. Alsof het een droom is. Maar toch vooral dat thuis-gevoel, zelfs bij de oudste.

Oh, ik zou ook nog kunnen schrijven over onze nieuwe huisdieren (die heel braaf zijn) en dat we onze groene vingers aan het oefenen zijn. Veel groen om op te oefenen hier. En dat er nog wel wat dozen staan om uit te pakken of ruimtes zijn om (her) in te delen. Werk genoeg in het vooruitzicht!

Maar wat ik vooral wil zeggen: zóó blij dat we vorig jaar hebben durven springen. Die comfort zone uit, het onbekende tegemoet. Hoera voor de springers, hoera! Twijfel je bij een beslissing? Durf te springen, het is de stress waard! We hebben onze mooie thuis ingeruild voor een nog mooiere thuis. #kleingeluk #grootgeluk

3 reacties Voeg de jouwe toe

Laat gerust een reactie achter hier.