Anna Helena is 100 dagen op dieet

Op 13 januari begon ik hals over kop aan een project dat een grote stempel om mijn jaar zal drukken. Ik begon die dag zowaar aan een dieet.

Het was geen goed voornemen, daar doen we al lang niet meer aan mee. Ik besliste een week vooraf, in een impulsieve bui, dat ik ermee zou starten. Ik had niets te verliezen, alleen maar te winnen. Nou ja, in dit geval wel veel te verliezen. Moest het mij niet lukken, dan was er geen man over boord. Even goede vrienden.

Impulsief maar onbewust toch wel wat beïnvloed. Vriendin S. was in december begonnen aan een gelijkaardig dieet. En ik moest al mijn twijfels opzij zetten toen ze afkwam met haar resultaten. Ze stak me aan. En ik? Ik stapte uit mijn comfort zone en deed eens zot.

Je moet weten, diëten en Anna Helena: dat is geen perfect match. Ik deed het niet zo vaak in het verleden. Het was telkens met wisselend effect: de eerste kilo’s gingen goed, nieuwe eetgewoontes leken in de maak en na een tijdje zat alles blok dicht. Ik gaf het pure diëten op en probeerde beetje bij beetje mijn eetpatroon wat gezonder te maken. Dat deed op de weegschaal niets. Twee zwangerschappen hielpen in mijn geval ook niet. Er kwam een klein lichtpuntje toen ik overschakelde naar een plantaardig eetpatroon maar de grote kentering werd dat ook niet.

Ik zat met hardnekkig vet.

En met een zelfbeeld dat verstrikt zat tussen “ik ben te dik” en “ik ben tevreden met hoe ik eruit zie”. Als je al je hele leven de dikkere van de hoop bent, dan voel je je gewoon dik. Waardoor emo eten om de hoek sluipt. En je door te eten bevestigd wie je denkt te zijn. Want echt: had ik maar tegen mijn 18-jarige zelf kunnen zeggen: “het is niet omdat je vriendinnen een Medium dragen en jij een Large dat je dik bent. Zet dat uit je hoofd.”

Ik heb er geen trauma’s aan overgehouden maar wel veel frustraties en onbegrip. Schaamte, dat ook wel. Jezelf niet tonen hoe je zou willen, uit schrik voor blikken en opmerkingen. Dat opzij zetten, dat duurde lang. Ging met ups & downs. Twee jaar geleden durfde ik voor het eerst sinds lang in bikini aan het zwembad liggen. Mijn grootste motivator? Dat mijn dochters zouden leren hun eigen lichaam te aanvaarden, dat het OK is om dik of dun te zijn, dat niemand een perfect lichaam heeft.

Begin januari 2020 voelde ik me goed in mijn vel, lichamelijk en mentaal. Tevreden over hoe ik als persoon gegroeid ben de laatste jaren. Hoe loslaten ook meer mijn naturel is geworden. En dan beslis ik om mijn gewicht aan te pakken. Ik zei het toch al, een impulsieve beslissing. Nu of nooit.

Mijn doel op 13 januari was, en is dat ook nog steeds vandaag: geraak zo ver mogelijk. Verlos jezelf van dat hardnekkig vet dat je al meer dan 12 jaar meezeult. Je maakt je BMI gelukkiger. Dus ik begon eraan, met volle goesting en een excel sheet. Ik hou van uitdagingen (zoals 50 dagen The Green Happiness) en deze ging prima van start. Na 4 weken zat ik op – 7 kg. Ik voelde me goed, leed geen honger en zag resultaat. Stiekem droomde ik van succes, van een lichaam dat ik enkel nog kende vanop foto. Stiekem was ik bang voor de fase na het dieet.

Corona groeide roet in het eten. Mijn ritme om zeep, meer verleidingen binnen handbereik. Het afvalproces vertraagde. Ik vloekte en brak, en kroop dan terug recht. Ik liet al die inspanningen niet voor niets geweest zijn, toch? Het thuis zijn confronteerde me met mijn oude eetgewoontes. De angst om na het dieet verder te gaan zoals vroeger kroop wat dichterbij. Wat als ik herval? Wat als ik weer geen maat kan houden? Wat als …

Een tegenslag krijgt Anna Helena niet klein, dus na 15 weken staat de teller toch mooi op – 18 kg. Ik ben daar blij om. En stiekem ook wel trots. Want een dieet volgen, dat vergt verdorie veel discipline en energie. Het einde is nog niet in zicht en dat is oké. Na 100 dagen voelt het eigenlijk niet meer als een dieet, maar als een gewoonte.

En dat zelfbeeld? Dat is een raar beestje. Ik ben dezelfde Anna Helena als op 13 januari. Mijn karakter is niet veranderd. Wanner ik in de spiegel kijk, heb ik de neiging om te denken: ja, ge ziet er goed uit. Zelfs een beetje beter. En dat wringt. Want ik vond mezelf met 18 kg erbij ook meer dan goed. Ik vind complimenten krijgen nu ook heel dubbel. Alsof je meer waard bent met minder op de teller. Het psychologische aspect is nog een lastige om te doorgronden en een plaats te geven.

Herkenbaar voor iemand?