2 jaar na de val: een update

Is dat nu echt nodig, een update over je val? Dat is nu intussen al 2 jaar geleden, dat moet toch afgerond zijn?

Ik hoor het sommigen al denken. Ja, het is ál twee jaar geleden gebeurd maar het voorval kan nog altijd niet afgerond worden.

Even recapituleren.

Op 31 donderdag 2018 lette ik een seconde niet op en viel van het eerste verdiep naar beneden, op een smalle stenen draaitrap. Dankzij een engelbewaarder brak ik enkel mijn schouder/bovenarm. Wel in duizend stukjes. Unicum voor de chirurg. Er wachtte me een revalidatie van vijf maanden. Best pittig.

Op 11 maanden had ik een scan waaruit bleek dat een stukje bot nog niet genezen was. Na een ronde specialisten werd beslist dat bot te laten voor wat het was maar wel de plaat met 11 pinnen te verwijderen. De operatie stond gepland voor maart 2019 maar toen de chirurg zelf iets brak, ging ik pas onder het mes eind april. Ben ik sindsdien pijnvrij? Nee: op die schouder slapen en armoefeningen in de pilates doen pijn. Voor altijd een zwakke plek.

Ik had na de eerste operatie al een mooi litteken cadeau gekregen (pech met het herstelproces van mijn huid) en nu zit ik sinds vorig jaar opnieuw met een brede rode streep op mijn bovenarm. Ik ben nog in behandeling bij een dermatoloog: om de zes weken krijg ik prikjes siliconen in het litteken. Het is een langzaam proces waarvan het einde nog niet in zicht is. Maar ook dat komt op een dag wel goed. Al blijf ik gemerkt voor het leven :-).

Ik heb mijn val twee jaar geleden meteen het label #grootgeluk2018 gegeven. Zo voelde het ook aan: dat ik enorm véél geluk heb gehad. Het doet je stilstaan bij je leven, wie je liefhebt, wat je nodig hebt. Tijdens mijn revalidatie leerde ik relativeren (en omgaan met mijn frustraties). En genieten van de kleine dingen, zoals de kids elke dag te voet naar school brengen en afhalen. Ze waren 7 en 5 toen, en herinneren zich die momenten nog goed. Een tegenslag is niet alleen negatief, het biedt ook unieke kansen en momenten. Maar ik zou vallen van een trap nu ook niet aanraden :-).

2 reacties Voeg de jouwe toe
  1. Amai klinkt heavy. Soms moet je inderdaad een grote portie geluk hebben. Ik heb eens een heel harde trap van een paard gekregen, is gelukkig goed gekomen, maar 2 cm lager en mijn knie was er aan geweest voor de rest van mijn leven.

Laat gerust een reactie achter hier.