Wanneer je iets voor het eerst in je leven doet

Hoe komt het dat een mens soms dingen doet die totaal niets voor hem zijn? Een ingeving van het moment? Om zichzelf iets te bewijzen? Ik weet het niet. Afgelopen dinsdag deed ik iets dat zo niet Anna Helena is. Ik ging op de foto, met een muzikant.

Ik zeg bewust niet met mijn idool, want dat is hij niet, net zoals ik geen fan ben. Dat zijn woorden die passen bij mensen die tijdens een concert helemaal (hysterisch) uit de bol gaan, op de eerste rij staan en na afloop van het concert wachten op een handtekening, of een foto.

Ik ben een introvert. Ik geniet in stilte. Ik heb wel al eens foto’s genomen tijdens een concert, maar niet met de muzikant zelf. Teveel gedoe vind ik dat.

Maar kijk. Tom Helsen was in de buurt en ik ging luisteren. De man die mij op mijn 17de geloof ik wist te charmeren met Theatre en Charlotte. Zijn stem raakte een gevoelige snaar bij me en ik was, nou ja, fan dus. Veel concerten, veel CD’s, nooit een momentje met hemzelf. Tot afgelopen dinsdag dus.

Terwijl ik zat te luisteren overviel mij een gevoel van: ik luister al meer dan 20 jaar naar die man zijn muziek, ik heb daar zoveel mooie herinneringen aan, ik moet daar toch ooit mee op de foto? Want ja, naast introvert en muziekliefhebber ben ik ook fotoliefhebber.

Zo gedacht, zo gedaan. En ik moet eerlijk toevoegen, het was best wel leuk om mijn arm om hem heen te slaan.

Met dank aan liefje voor de foto.

Ben jij iemand die op de foto gaat met een muzikant? En zo ja, met wie? ????

Foto bovenaan: engie parkies