Herinneringen aan de zomer van 2006 #levenslessen

Deze zomer neem ik je mee naar zomers uit de oude doos die ik nooit zal vergeten. Omdat ze goed voor me waren. Omdat ze symbool staan voor #kleingeluk, soms wat groot uitgevallen. En omdat ik als winterkind ook kan genieten van de zomer. Een andere manier dus om Anna Helena beter te leren kennen.

Zomer van 2006

Eind juli 2006 was ik uitgenodigd op de huwelijksreis van mijn beste vriendin I. in dit prachtige resort op de Dominicaanse Republiek. Eerder die maand was ik getuige geweest op haar wettelijk huwelijk, nu mocht ik samen met mijn lief/man deel uitmaken van een kleine groep  familie en vrienden die samen met het bruidspaar het huwelijksfeest mochten meemaken in een ver land. Geweldig, niet? Een reis om nooit te vergeten, dat ging het absoluut worden.

Herinneringen aan de zomer van 2006 #levenslessen

Onverwachte wending

Maar… de zomer van 2006 was niet goed voor me. Ik verloor mijn beste vriendin, ik verloor mijn geloof in echte vriendschap en ik vluchtte weg uit een land aan de andere kant van de wereld. Allemaal gevoelens die nieuw voor me waren, die me angst inboezemden en me wat verdoofd achterlieten.

Over hoe het is fout gelopen zeg ik liever niets, ik heb er toch maar het gissen naar. Opeens ging het mis, ik wist van niets en alle goedmaakpogingen kwamen te laat. Ik wilde vechten voor die jarenlange vriendschap maar niet daar, waar bedreigingen aan ons hoofd werden geslingerd.

Herinneringen aan de zomer van 2006 #levenslessen

Vooraleer we het hotel verlieten, schreef ik haar een briefje. Geen idee of ze het ooit gelezen heeft. Het voelde zo onwerkelijk aan, dat moment aan dat tafeltje. Het was pas toen we veilig op het vliegtuig zaten richting huis, dat alles tot me doordrong. Ik was ze kwijt. Ze had me in de steek gelaten.

Levenslessen

Een zware dobber. En toch. In crisismomenten leer je wat er telt, en wie. De steun van mijn lief was onvoorwaardelijk en heeft me rechtgehouden. Bezoekjes van een andere vriendin brachten troost en hoop. Ja ik had verdriet, zelfs na 12 jaar voel ik het nog, maar ik leerde dat aan elke tegenslag ook iets positiefs hangt.

Dat hoe je je ook in de steek gelaten voelt, je echt niet alleen bent. Dat een einde toch een nieuw begin kan inluiden. Dat het leven soms onbegrijpbare bochten neemt waarin je gewoon moet berusten. Dat niet alle vriendschappen voor het leven zijn.

Dat wonden genezen, maar de littekens blijven, al worden ze zachter met de jaren.

In deze zomerreeks verscheen eerder al de zomer van 2003 en 1994.

15 reacties Voeg de jouwe toe
  1. Argh, vreselijk hè. Die foto spreekt ook gewoon boekdelen. Je ziet de pijn. Ik ben ook een heel dierbare vriendin kwijt geraakt. Minder plots dan bij jou, maar nog elke dag denk ik aan haar. En dat is ondertussen ook weer 18 jaar geleden. En nog steeds doet het pijn.

    1. Heftig, dat vat het wel goed samen vind ik. Het heeft diepe sporen nagelaten, waardoor ik er na al die tijd nog steeds aan terugdenk. Minder intens dan de eerste jaren na 2006, en ik blijf natuurlijk een nostalgisch type ???? maar toch.

  2. ik ken het gevoel ook om helemaal alleen achter te blijven, nadat je iemand TE GOED vertrouwde, hem al je vertrouwen gaf en je onvoorwaardelijke liefde, grenzeloos…je hoopte samen oud te worden; je komt er sterk geschonden uit! Maar wat erger is: mijn kindje kwam er het meest geschonden uit…
    En toch moet je verder…alleen of niet, voor jezelf, voor je kindjes…kunnen of niet;..het moet! Een keuze heb je niet…je moet verder…ook als je amper beseft dat je leeft…
    Het heelt maar gaat nooit helemaal weg… Tot je beseft dat je een les te leren had…en je misschien wel hier doorheen moest om verder te evolueren als mens, iets waar jij wel degelijk in slaagt!
    Toen mijn dochter 15 was zei ze: “ik zou waarschijnlijk niet geworden zijn, wie ik nu ben!Als ze dit niet had meegemaakt. Ze staat nu héél bewust in het leven en vind de pure echtheid, eerlijkheid, goede communicatie… heel belangrijk, in tegenstelling tot veel andere, (veel oudere) mensen die oppervlakkiger zijn en/of materialistisch en negatief ingesteld zijn… Fier op haar! 🙂 Ik wil maar zeggen: uit “pijn” kan je veel leren.Nog veel sterkte ermee 😉 🙂

  3. Wat me vooral fascineert is dat er op zo’n moment nog iemand een foto van je neemt? of was dat met in het achterhoofd als ik ooit een blog opstart;)?

  4. Hej Anneleen, eerste keer dat ik hier een berichtje achterlaat. Ik lees als je berichten, ben dus eerder een stille volger ;-), maar deze post raakt me echt. Door de manier waarop je het schrijft, komt het serieus binnen. Een viertal jaar geleden heb ik ook de keuze moeten maken om de vriendschap met een vriendin te verbreken. En ik moet er nog geregeld aan terugdenken… De vriendschap is ook heel vreemd geëindigd en ik kan nog steeds niet verklaren waarom of hoe het allemaal gebeurd is. En ik stel me veel de vraag: “Wat als…?”. Maar nadien weet ik dat het beter zo is. Dus kijk, ik begrijp wel een beetje hoe je je voelt :-).

Laat gerust een reactie achter hier.