De bikini ontboezemingen

De laatste dag van mijn zomervakantie is aangebroken en ik wil heel graag een bijzonder #kleingeluk van deze vakantie met je delen.

Een week voor ik vertrok op reis, heb ik een bikini gekocht. Niets bijzonder hoor ik je denken, tenzij misschien het last-minute gehalte van die aankoop. Voor mij was het wel meer dan zeven jaar geleden dat ik nog een bikini had gekocht en aangetrokken op vakantie. Waarom zolang geleden? Ik schaamde me om mijn buik waarop de sporen van twee zwangerschappen achtergebleven zijn.

Om heel eerlijk te zijn, ik schaamde me niet enkel voor mijn buik maar voor alles aan mijn lichaam. Ik ben niet van de magerste. Ik heb al jaren complexen en probeer daar iets aan te doen. Een eeuwige strijd vrees ik. Omdat ik niet anders kon dan rondlopen in badpak of tankini aan het zwembad op vakantie (nee, ik ben geen nudist), zette ik me algauw over de schaamte van mijn benen en armen. Ik had geen andere keuze. Maar die buik, die zou bedekt blijven!

Alsof mensen niet aan me zien, wanneer ik passeer in badpak/tankini, dat ik overgewicht heb, geen maatje 40 in de kast heb hangen, dat ik wel een dikke buik heb. Tuurlijk zien ze dat! Stop kidding yourself Anna Helena. Wat maakt het zien van die buik dan nog uit? Toch?

Het duurde zeven jaar vooraleer ik tot dit inzicht kwam en die psychologische drempel kon overstappen. Beter laat dan nooit zeker? Misschien dat enkele bikinifoto’s van Sieglinde Michiel ook wel onbewust geholpen hebben. Ik kocht me dus een bikini, deed hem op de eerste zwembaddag aan (geen uitstelgedrag), en heb er nog geen minuut spijt van gehad.

De bikini ontboezemingen

Ja, ik voel de blikken (al kunnen die ook zijn omwille van mijn litteken of de vijftig muggenbeten op mijn benen), maar dan denk ik: kijk maar, zo zijn vrouwen ook, ik ben geen uitzondering. En ook: ik kijk zelf ook naar andere vrouwen, ongeacht de maat, kijken doen we allemaal maar dat hoeft niet altijd slecht opgevat te worden.

En ik wil me niet langer wegstoppen. Ik wil dat mijn kinderen een realistisch beeld van het vrouwenlichaam meekrijgen, in al zijn maten en vormen, én dat ze weten dat ze zich niet hoeven te schamen om hoe ze eruit zien, niet voor anderen en ook niet voor zichzelf.

Misschien heb je nooit in mijn schoenen gestaan (goed voor jou!), maar als het toch herkenbaar is, dan denk je nu waarschijnlijk: ja, zo op vakantie is dat wel makkelijk, niemand kent je daar, dan zet je je makkelijker over de schaamte. Dat is waar. Had ik even mazzel toen ik ontdekte dat er een collega van me in hetzelfde vakantiepark zat #schaterlach. Meteen die gêne voorbij en de rest van de vakantie denken: goed gedaan Anna Helena, geen kopzorgen meer en energie over voor de leukere dingen des levens.

Ja, die bikini was zijn geld meer dan waard.  Op en top een klein geluk!

Eerder deze maand verscheen op de Facebookpagina van blogster Sofie een gelijkaardig bericht. Alles wat zij zegt, had ook uit mijn mond kunnen komen. Zeker de moeite om even door te klikken naar haar bikinifoto.

21 reacties Voeg de jouwe toe
  1. Ik heb me daar eigenlijk nooit veel van aangetrokken en zeker niet op vakantie. Enige reden dat ik geen bikini draag is dat ik er meestal geen vind in mijn maat en dat ik dan meer moet insmeren…. Waar heb jij de jouwe gekocht? Mooie!

  2. Well done Anna Helena!! We zijn gewoon allemaal vrouwelijk schoon, in alle maten en kleuren en geuren, mooi van je dat je dit wil doorgeven. En zij met een maatje minder, voelen zich daarom niet zekerder in die bikini 😉

    1. Tis da, ik denk dat iedereen wel met iets niet content is aan zijn lichaam, dun of dik. Ik heb genoeg magere vriendinnen die zichzelf te dik vinden (en daar sta ik dan naast ????????).

  3. Ik heb dan misschien maatje 36 maar ik loop absoluut niet graag in bikini rond omdat ik mijn buik niet mooi vind (nochtans geen kindjes maar gewoon niet mooi in mijn ogen), dus ik zou zeggen ‘loop zeker en vast rond in bikini, maat of zwangerschappen doen er niet toe, zelfs dat maatje 36 dat je passeert voelt zich niet persé goed in bikini)

  4. Super…en weer iets waar je je niet meer druk hoeft in te maken. En t zal wel dat mensen keken , die Prima Donna staat de bella Donna beeldig ☀️????

  5. Mijn vader was veehandelaar van dikbillen en noemde ons te pas en te onpas ‘zijn 3 kachtelgatjes’.
    Als tiener liep ik steevast in een lange slobbertrui om mijn ‘dik kachtelgat’ te verstoppen…
    Ik zou anders nooit stil gestaan hebben bij ‘vind ik mijn lichaam nu mooi of lelijk’… ik was bezig met de natuur en de dieren en weinig met mezelf. Maar ik werd erop gewezen, jaren lang en het werd uiteraard ook een complex.
    Nu ik ouder (en een beetje wijzer) ben geworden ben ik gewoon dankbaar voor dit gezonde lichaam.
    Een lichaam dat zich kan verplaatsen, dan vrij is om te bewegen, dat hoort en ziet,…
    Ik zie mijn lichaam niet meer als iets dat ‘mooi of lelijk’ is maar als de tempel waar mijn ziel nu in dit leven eenmaal in huist. Als ik naar mensen kijk, kijk ik naar hun uitstraling, hun ogen… ik luister naar de warmte van hun stem… zij zeggen mij wie je bent. En jij bent MOOI! 🙂

Laat gerust een reactie achter hier.