Herinneringen aan de zomer van 1994 #vriendschap

Deze zomer neem ik je mee naar zomers uit de oude doos die ik nooit zal vergeten. Omdat ze goed voor me waren. Omdat ze symbool staan voor #kleingeluk, soms wat groot uitgevallen. En omdat ik als winterkind ook kan genieten van de zomer. Een andere manier dus om Anna Helena beter te leren kennen.

Het moet in december 1991 geweest zijn dat ik reageerde op een zoekertje in het ledenblaadje van de Babysittersclub (jawel, die leesreeks). Pennenvriendinnen gezocht. Als bijna 12-jarige had ik weinig besef van wat dat inhield maar ik schreef graag (en veel) dus leek het wel wat voor mij. Eind dat jaar kreeg ik mijn eerste briefje terug: van S., wonende in de badplaats eentje verder dan waar ik jaarlijks op vakantie ging, en even oud als ik want 1 dag na mij geboren. #toevaligheden

Ik vond het leuk om een vriendin op afstand te hebben, om mijn hart te kunnen luchten aan iemand neutraal, om vol verwachting uit te kijken naar het volgende briefje, om briefpapier te vragen als verjaarscadeau. Na ongeveer anderhalf jaar gaf S. de fakkel door aan haar tweelingzus C., die meer zin had in schrijven dan haar zus. En dat was het begin van een lange pennenvriendschap, die tot op vandaag, 25 jaar later, nog steeds bestaat.

In de zomer van 1994, bijna een jaar na onze eerste brief, ontmoetten we elkaar voor het eerst. Aan zee uiteraard. Ik herinner me nog hoe onwennig dat was, de zenuwen gierden door mijn lijf. Op papier vertelden we zonder probleem onze diepste geheimen aan elkaar, maar face to face ging dat toch wat minder vlot.

Herinneringen aan de zomer van 1994 #vriendschap
Eerste ontmoeting en eerste foto samen – Leve de analoge fotografie!

De jaren nadien herhaalden we die ontmoetingen aan zee zoveel als mogelijk. En zelfs nu we, min of meer, gewisseld zijn van woonplaats (had ik in de zomer van 1994 nooit kunnen bedenken!), blijft de zee onze meest gekozen afspreekplek. Ook deze zomer:

Herinneringen aan de zomer van 1994 #vriendschap

Eind jaren negentig hebben we onze brieven ingeruild voor e-mails. Logisch, moderne vrouwen dat we waren, maar ik vond dat briefpapier toch echt plezant. Zo plezant dat ik zelfs de lege mappen bewaarde en nog een voorraadje over heb, die ik kan doorgeven aan mijn dochters.

Herinneringen aan de zomer van 1994 #vriendschap
Briefpapier uit de jaren ’90

Onze vriendschap is doorheen de jaren uiteraard geëvolueerd, het contact is niet meer zo intens als 25 jaar geleden. Dat neemt niet weg dat ik heel dankbaar ben dat ik nog steeds bevriend ben met iemand die in het begin van mijn tienerjaren mijn beste vriendin was, die mijn geschiedenis kent en waarop ik steeds kan terugvallen wanneer nodig. Zo iemand die op je levenspad komt en geen afslag neemt. Ze heeft me leren relativeren en loslaten (al was ik daarin niet altijd even succesvol), ze was geduldig met me en haar nuchterheid was vaak een inspiratiebron voor mij. Ik hoop dat we binnen 25 jaar nog steeds kunnen afspreken aan zee, wie weet in het bijzijn van onze kleinkinderen.

Herinneringen aan de zomer van 1994 #vriendschap
Een stapel brieven, om voor altijd te koesteren

Had jij vroeger ook een pennenvriendin? Hoe is dat afgelopen?

In deze zomerreeks verscheen eerder al de zomer van 2003.

9 reacties Voeg de jouwe toe
  1. Ik heb een paar penpals gehad, maar jammer genoeg heb ik met geen enkele nog contact. Het waren bij mij ook vooral Backstreet Boys fans van over de hele wereld, van Hong Kong tot Canada, dus misschien wel logisch dat het niet bleef duren.

  2. Ik schreef op vraag van een leerkracht met een Duits meisje in het Engels. We hebben elkaar 1 keer ontmoet en schreven enkele jaren brieven. Ik ellenlange, zij heel bondige. Het bleef niet duren.

  3. Ik heb ook zo’n soortgelijk verhaal. Ik leerde via internet een meisje kennen en het klikte zo goed dat we besloten om brieven te gaan schrijven. Zij schreef toen al heel veel naar pennenvriendinnen en ik mocht daar nu een deel van uitmaken. Ik schreef alleen met haar. Na een tijdje wilden we elkaar eens in het echt zien, maar daar ik in West-Vlaanderen woon en zij toen in Antwerpen was dat niet zo ideaal. Toch waagden we de sprong en ging ik naar Antwerpen met de trein. Beiden zo zenuwachtig als iets, maar het viel echt heel goed mee. Zo ontstonden er nog meer leuke afspraakjes en zijn we in 2014 samen een weekendje naar Parijs geweest. Nu bloggen we samen op http://acupofstories.be, maar schrijven we ook nog steeds brieven naar elkaar. Al moet ik toegeven dat dat laatste minder snel gaat door ons drukke leven 😉

Laat gerust een reactie achter hier.