Italiëreis ’98: mijn eerste reis om nooit te vergeten

Op zondag 5 april 1998 vertrok ik met 33 medeleerlingen uit het zesde jaar middelbaar naar Italië voor een onvergetelijke (school)reis van 10 dagen. Nu twintig jaar later koester ik nog steeds vele mooie herinneringen aan die Italiëreis. Met dank aan mijn creatieve vingers.

waarom is een Italiëreis zo speciaal?

Italië ’98: het werd mijn eerste reis om nooit te vergeten. Ik was de jaren ervoor al op vakantie geweest naar het buitenland, ook zonder ouders, en die reizen waren zeker de moeite waard. Maar wanneer ik terugdenk aan die Italiëreis van 1998, dan krijg ik weer een heel warm gevoel vanbinnen. Het werd een onvergetelijke reis omwille van:

  • de bestaande vriendschappen die werden uitgediept
  • de nieuwe vriendschappen die ontstonden
  • de pracht van het land en zijn geschiedenis
  • het ontdekken van nieuwe vrijheden
  • het bijleren over jezelf in nieuwe situaties
  • de vele Mini Coopers

Samen die reis beleven, schepte een enorme band. Doorheen de jaren zijn wel veel vriendschappen gestopt of verloren gegaan, maar moesten we elkaar opnieuw tegenkomen, dan zou die Italiëreis ongetwijfeld aan bod komen en zorgen voor een kort moment van verbinding.

Ik wist van mijn oudere zus en broer dat zo’n reis meer dan de moeite waard was. Dat zorgde natuurlijk voor hoge verwachtingen, maar ze werden allemaal ingelost. Geen idee of ze dit nu nog doen in het zesde middelbaar, ik hoop van stiekem wel zodat mijn dochters dezelfde geweldige ervaring kunnen opdoen.

En weet je wat ook zo bijzonder is? Deze reis was nog in het tijdperk waarin er geen GSM’s, digitale fotocamera’s, smartphones en internet aanwezig waren. Op reis hadden wij alleen elkaar. Geen foto’s om onmiddellijk te delen met het thuisfront (of met elkaar), geen chats om ’s avonds af te spreken, geen Instagram stories om dode momenten op te vrolijken. Niet meer voor te stellen eigenlijk…

Herinneringen op papier

Na twintig jaar zijn er uiteraard veel herinneringen troebel geworden, zijn de details uitgelopen en vervaagd. Namen van steden die we bezochten of van medeleerlingen uit de andere groep vind ik niet allemaal meer terug in mijn geheugen. Daarom ben ik zo blij dat ik toen in 1998 de moeite heb gedaan om een fotoboek en herinneringsboekje te maken.

Twee boeken die een enorme schat zijn voor Anna Helena. Een mooi voorbeeld van een #kleingeluk.

Italiëreis - Fotoboek

Hoe gek is het dat na twintig jaar elke foto in dit fotoboek nog zoveel herinneringen oproept. Alsof ik me terug in mijn kamer bevind en die foto’s voor de eerste keer bekijk. En toch zalig die zwart-wit foto’s?!

Italiëreis - Herinneringsboekje

Het beeld van die engeltjes, die hebben mij heel de Italiëreis vergezeld. Ik kocht er een boekje van en toverde het om tot een herinneringsboekje met hierin de dagelijkse briefings, de mooiste foto’s, odes aan de steden, kaartjes, rekeningen en de gedichten die ik tijdens de reis schreef.

Italiëreis - Herinneringsboekje binnenin

Dit boekje is van onschatbare waarde voor me. Het bevat niet alleen ontelbare herinneringen van een reis die ik nooit zal vergeten, het is ook een weerspiegeling van wie ik ben. Creatief, nostalgisch en emotioneel.

 Italiëreis - Bundelpostkaartjes

Mijn voorliefde voor postkaartjes was er al toen ik 18 jaar oud was. In Italië kocht ik dus véél postkaartjes. Op het einde van de reis (of was het daarna?) liet ik iedereen een postkaartje beschrijven. Zo had ik een persoonlijke boodschap van mijn medereizigers en werden die postkaartjes benut. Twee vliegen in 1 klap. Een bundeltje om te koesteren.

Italiëreis: mijn eerste reis om nooit te vergeten

En dat gele eendje? What happened in Italy, stays in Italy. #schaterlach

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

11 reacties Voeg de jouwe toe
  1. Ik wou dat ik zo’n uitgebreide herinneringenverzameling had van mijn Italiëreis (ze ligt intussen nog maar 5 jaar achter me, maar ik heb het gevoel dat ik nu al alles vergeten ben). Misschien moet ik mijn digitale foto’s en losse metroticketjes toch ook maar eens in zo’n mooi boek verzamelen 🙂

  2. Oh, wat een heerlijk idee om je medereizigers je postkaartjes te laten beschrijven!
    Ik ging ook naar Italië in het laatste jaar van het middelbaar; een mooie reis, maar niet zo indrukwekkend als de jouwe duidelijk was 🙂

  3. Zo mooi en heerlijk nostalgisch, dit! Ik herken veel van wat je hier schrijft (nostalgisch/ creatief/ emotioneel). Bij ons was dat een Griekenland reis in het zesde middelbaar (1987). Ik kan jou alvast zeggen dat dat nog wordt gedaan, zo’n mooie schoolreis. Mijn dochter ging in het zesde middelbaar (2016) alvast op reis naar Italië met de school. Hangt ongetwijfeld af van school tot school. Mooi ook dat boekje met die engeltjes en handgeschreven kaartjes zijn er altijd om te koesteren 🙂

    1. Griekenland, dat had gezien mijn studierichting misschien nog interessanter geweest ???? Blij te horen dat ze het nog doen!

  4. O heerlijk! Exact vijf jaar later ben ik jou gevolgd, maar dan in het vijfde middelbaar. Ook een onvergetelijke reis, maar anders dan bij jou. En zeker niet met zo’n creatief gevolg 🙂 🙂 Echt één van de mooiste en tofste reizen die ik ooit heb gemaakt!

Laat gerust een reactie achter hier.