Over vallen en opstaan, en een beschermengel.

Een van mijn favoriete quotes van de voorbije jaren, vallen is niet erg, blijven liggen wel, kreeg vorige week een extra betekenis, toen ik onverwacht de natuurwetten uittestte. En won. Grotendeels toch.

Een dom ongeval is zo snel gebeurd

Achteraf gezien vraag je jezelf af of het in de sterren geschreven stond.  ’s Ochtends was het al duidelijk dat ik later die dag op de plaats delict moest zijn. Het regenweer zorgde ervoor dat ik besliste om met de auto te gaan en niet te voet, op weg naar huis. Had ik ook gevallen twee uur eerder? Ik deed waarvoor ik kwam, zei dag en nam de trap naar beneden. Of dat was wat ik dacht dat ik deed.

Ik heb die eerste trede nooit gevoeld. Een trap in het ijle, een verkeerde inschatting. Ik viel, compleet verrast, helemaal naar voren, los van alles. Een vrije val die ik als controlefreak nooit van mijn leven zou durven maken. Een val waarvan de details vervagen aan de snelheid van die val. Ik voelde machteloosheid, en angst. De film van mijn leven zag ik niet.

Ik kan het niet anders omschrijven als apart, raar, ongekend gevoel, die vrije val.

En dan stilstand. Je ligt daar, op de tiende trede als je beneden start met tellen. Je wilt meteen recht, dat gaat niet, en je beseft, er is iets mis. Niet met de benen of voeten, want, ook al doen ze zeer, je kan ze bewegen en opheffen. Niet met je hoofd, je bril staat nog op je neus, je voelt geen bloed druppelen, je kan draaien en opkijken (naar die gekke aanblik van benen die naar boven wijzen). Het is de arm waarop je ligt die je verhinderd van recht te komen. En die vreselijk veel pijn doet.

Vallen en terug opstaan - grootgeluk2018

Wat heb jij geluk gehad

Ik stond er op dat moment niet bij stil. Vallen van het eerste verdiep, van een stenen draaitrap, wat je dan mag verwachten van blessure. Ik was maar met twee zaken bezig: wat scheelt er met mijn arm en hoe geraak ik van die trap af. Dat er een beschermengel mij behoed heeft voor erger, een breuk aan been, enkel, heup of nek bijvoorbeeld, besefte ik pas later op spoed.

Denken aan wat als heeft weinig zin, het verandert niets aan mijn medische toestand. Maar voor het koppie is het soms toch wel nodig, om de impact van de val een plaats te kunnen geven. En mezelf een schop onder mijn blauwgeplekte kont te geven: je bent er nog, dus verbijt de pijn, omarm de revalidatie en voor je het weet ben je weer gloednieuw.

Ik weet dat het nog vroeg op het jaar is, maar ik ken mijn groot geluk van 2018 al.

13 reacties Voeg de jouwe toe
  1. Pittig, zo’n val. Letterlijk dooreengeschud. Geen wonder dat je wat-als-vragen stelt.
    Hopelijk niet teveel pijn (meer).
    Laat je maar soigneren als dat kan!

    1. Leve de pijnstillers zeg ik elke dag. Ze maken de pijn draaglijk, maar kunnen niet de frustratie wegnemen, van niets kunnen doen buiten stilzitten en moe wezen. Maar ik kom er wel, i know.

  2. Da’s wel schrikken, kan ik me zo voorstellen. Ik wens jou een goed herstel toe. Neem vooral je tijd zou ik zeggen. Soms hebben we inderdaad een engelbewaarder nodig, al had ik liever gezien dat dit jou niet was overkomen.

Laat gerust een reactie achter hier.