Inspirerende woorden #5

Afgelopen maand viel het me op, hoe vaak mensen tegen me zeiden: “Ik zou dat niet kunnen”. Stilletjes in mijn hoofd dacht ik: “Maar jawel! Als ik het kan, waarom jij dan niet?”. Het bracht me aan het denken. Hoe het komt dat ik die knop heb kunnen omdraaien. Waarom mij dat niet lukt voor andere zaken. En of er manieren zijn om anderen te doen inzien dat zij er wel toe in staat zijn.

Aan het begin van elke maand schrijf ik over een gevoel dat is blijven hangen of over een nieuwe focus voor de komende weken, met steeds een inspirerende quote erbij.

Op 2 januari ben ik gestart met mijn voornemen voor 2017: 50 dagen veganistisch eten, volgens het programma van The Green Happiness. Dat betekent dus geen vlees, geen vis, geen melk, geen eieren, geen room, geen kaas enzo eten. Veel mensen in mijn omgeving reageren verrast en twijfelachtig: “Ik heb mijn stukske vlees toch wel nodig hoor.”  Of: “Ik zou al die rare dingen niet kunnen eten”. Ik begrijp hen. Een jaar geleden had ik waarschijnlijk hetzelfde gezegd. Wat er dan veranderd is voor mij?

Onbewuste bewustwording.

Dat moet ik even uitleggen denk ik. 

Ik zoek al jaren naar dé manier om gezonder te eten (en af te vallen). Diëten is nooit mijn sterkste kant geweest, misschien omdat ik er gewoonweg niet in geloof. Het gaat niet louter om afvallen: dat kan iedereen voor onbepaalde tijd als ie genoeg wilskracht en karakter aan de dag legt. Het gaat om hoe je het aanpakt na het diëten, wanneer je in je oude eetgewoontes hervalt. Ik zocht dus naar oplossingen om mijn dagelijkse eetgewoontes gezonder te maken. Ik voegde eetblogs toe aan mijn RSS reader, ik volgde hen ook op sociale media. Dat was geen actieve zoektocht waar ik uren en avonden mee bezig was. Het gebeurde spontaan en redelijk onbewust.

En zo kwam het dat ik ongeveer vier jaar geleden besliste, van de ene op de andere dag, om ’s middags geen boterhammen meer mee te nemen naar het werk maar salades of restjes groenten. Twee jaar later ruilde ik ’s ochtends brood in voor fruit. Beslissingen waarover amper was nagedacht of overlegd. Het popte opeens in mijn hoofd, en ik wist dat ik het gewoon ging doen. Raar voor een controlefreak, niet?

Ik denk dat de beslissing al genomen was door mijn onderbewustzijn. Dat ik dat voldoende gevoed had met wat ik dagelijks las en zag op al mijn feeds.

Hetzelfde proces jaren geleden bij mijn beslissing om borstvoeding te geven. Ik kan me echt niet herinneren waarom ik daarvoor gekozen heb. Misschien omdat ik het nooit te zien kreeg als een keuze. Het lag al vast. Diep van binnen was het allemaal al duidelijk.

Onbewuste bewustwording. Ja, dat is  wat er in de tweede helft van 2016 is gebeurd. Op mijn Instagram feed foto’s van verschillende mensen die #vegan eten. Ziet er zo lekker uit! Ik zie een oproep om 30 dagen lang een #easyvegan nieuwsbrief van EVA te ontvangen. Ik schrijf me in en leer elke novemberdag iets bij. Een maand later bestel ik het boek van The Green Happiness en maak ik er mijn voornemen voor 2017 van.

Het gebeurde gewoon. Ik heb er geen nachten van wakker gelegen. Ik heb me niet afgevraagd of ik een veganist wil worden. Ik heb me zelfs niet afgevraagd of ik vlees zou missen, of mijn lekkere quiche. Ik vertrouwde op iets, iets dat ik niet kan aanwijzen maar enkel benoemen als mijn innerlijke stem.

Misschien heb ik die knop ook wel kunnen omdraaien omdat ik iemand ben, blijkbaar, die zich openstelt voor nieuwe dingen. Zo had ik mezelf nog niet bekeken. Leve toogpraat op nieuwjaarsrecepties!

Wat er ook van waar is: ik ga de komende maand proberen goed te luisteren. Jij ook?