Ik dacht dat ik wist hoe het voelde om de grond onder je voeten te voelen verdwijnen. Wegzakken in het niets, omdat op dat moment het leven stil staat. Een dierbare die er niet meer is, een lief die je hart de rug toedraait, je beste vriendin die je verraadt. Vallen doet pijn. Als controlefreak probeer je het dan ook zoveel mogelijk te vermijden. Tevergeefs. En extra pijnlijk.
Zes maanden geleden deed ik een lelijke val. Ik had geen andere keuze dan te luisteren naar mijn lichaam. Jezelf daaraan overgeven, het toegeven en aanvaarden dat je valt, dat begrijp je alleen wanneer je zelf op een brug staat en je je tenen krampachtig over de rand gekruld houdt. Je weet dat je moet springen, maar wie springt er nu graag in een donker gat?
Na de val komt de roes. En dan vrij snel de leegte. Alsof je je een schim voelt. Maar het valt eigenlijk allemaal moeilijk te beschrijven wat er in die toestand van leeg voelen echt door je heen gaat. Ik heb in mijn leven altijd veel inlevingsvermogen aan de dag gelegd, maar ik besef nu: denk nooit dat je de situatie van iemand anders écht kan begrijpen (wanneer je niet hetzelfde hebt meegemaakt).
Er is maar één remedie tegen de leegte: die van rechtop kruipen en je weg verder zetten. Recht je rug en zoek je glimlach. Jij staat er weer. Met een beetje meer bagage, een nieuw pakketje levensles. Ja, je kan opnieuw vallen, en nee, dat is niet erg. Focus op wat je nodig hebt en de rest wijst zichzelf wel uit.
Was ik niet gevallen, dan had deze blog waarschijnlijk (nog) niet bestaan. Zo zie je maar hoe nauw mijn dieptepunt en hoogtepunt van 2016 met elkaar zijn verbonden. En deze quote, die neem ik straks mee in het nieuwe jaar.
Nog 9 weken. Damn, time flies.