20 jaar ABC

Het was zomer en tijdens een van de vele luistersessies naar mijn favoriete CD besefte ik: 20 jaar. Dit najaar ken ik ze al 20 jaar. Mijn ABC. Als die blog er eindelijk komt, moet ik er zeker over schrijven.

De precieze dag weet ik niet meer en dat is voor een ik-onthoud-zo-goed-als-alle-bijzondere-dagen-persoon wel jammer. Soit, het was ergens in het najaar van 1996. Ik kreeg tijdens een les wiskunde een CD toegestopt van mijn nieuwe buurjongen Bart. Dat ik die maar eens moest beluisteren en zeggen wat ik er van vond. Al tijdens de les die volgde probeerde ik het CD-boekje te lezen, zo half onder mijn bank. Ik was veel te nieuwsgierig naar hun teksten…

Step out the front door like a ghost
Into the fog where no one notices
The contrast of white on white

De CD was “August and Everything After” van Counting Crows. Ik had nog nooit van deze Amerikaanse rockgroep gehoord, ook niet van hun hit Mr.Jones. Ik was er meteen weg van. Liefde op het eerste gehoor. Als je zelf fan bent van een artiest of groep, dan weet je waarover ik het heb. Het maakt niet uit wat het genre is: de muziek raakt jou, je krijgt er een bijzonder gevoel van, je haalt er kracht en energie uit. Heerlijk!

CD Counting Crows
Zo bestaat er maar 1tje. Best present ever. Grijs gedraaid intussen.

Na de ontdekking van hun muziek, zijn er nog vele andere artiesten gepasseerd die ik een warm hart toedraag. Die een specialleke zijn, waarvan ik liefst geen enkel optreden wil missen. Maar CC, die blijven mijn absolute all time favorite.

Gotta keep on moving through these
Distances between yesterday and now
As if all this riding on these white lines
Will make them fade away somehow

De afgelopen 20 jaar heb ik hen een tiental keer zien optreden, samen met Bart. Liefde voor muziek is extra plezant als je het kan delen met een vriend. Wetende dat hun muziek mij al door veel donkere dagen heeft geholpen, ben ik hem ontzettend dankbaar voor het me toestoppen van die CD. En voor onze band die hieruit is voortgevloeid. Soms wat uit het oog, maar zeker niet uit het hart.

Make a circle in the sand
Make a halo with your hands
I’ll make a place for you to land

Het laatste concert dat we bijwoonden dateert van twee jaar geleden. Zo hard een hoogtepunt dat ik in een roes op de terugweg belde naar de radio voor een verzoeknummer. Het was na middernacht, dus niemand die het hoorde. Ik hoop dat ze volgend jaar opnieuw afzakken naar ons land. Op mijn bucketlist staat nog wel: een optreden van hen bijwonen in hun thuisland. Dus als iemand van jullie connecties heeft… shoot!

En de A van mijn ABC? Die is voor Adam Duritz, de zanger van de groep. Hij is een nogal, euhm, speciaal persoon. Hij ziet er heel gek uit met zijn dreadlocks, geeft geen moer om uiterlijk en kritiek, en heeft een raar gevoel voor drama. Maar wat hou ik van zijn no-nonsense aanpak. Dat, en het feit dat hij verdomd goede liedjes schrijft. En onvergetelijke live versies brengt.

https://www.youtube.com/watch?v=xUsR-PtaeG0

Vanavond hef ik het glas op 20 jaar vriendschap en 20 jaar liefde voor muziek. Op naar de volgende 20!

4 reacties Voeg de jouwe toe
  1. Heb ook een hele leuke herinnering aan CC. Op werchter, een van de eerste keren dat Tim en ik gingen. Ik was naar de wc geweest en ik vond Tim niet meer terug in de massa en ik wou absoluut CC zien. Ben toen bij een wildvreemde groepje beland die die-hard fans waren en we hebben dat hele optreden gedanst/gezongen…zalig 🙂

    1. Ik wist niet dat je hen graag hoorde! Volg je hen nu nog een beetje? CC op Werchter, dat was ergens begin jaren 2000? Ik heb ze daar gezien in 2003 🙂

Laat gerust een reactie achter hier.